Nuit Américaine

Alle goede dingen bestaan in drie, luidt het wel eens. Niets is minder waar voor Nuit Américaine, de nieuwe tentoonstelling van Marc Camille Chaimowicz in het WIELS. In de prachtige voormalige biertempel construeert Chaimowicz drie installaties die ruimtelijk, esthetisch én inhoudelijk prikkelen – al blijft er ook een unheimische smaak aan plakken.

Marc Camille Chaimowicz debuteert in de Londense art-scene van de jaren ’70 als een extravagant manusje van alles. Via performances en installaties combineert hij schilderkunst, collage, video en design tot een genuanceerd en ambigu oeuvre, dat ondertussen al meer dan vijftig jaar groeit.

Onder de noemers van intimiteit, huiselijkheid en verlangen creëert Chaimowicz voor het WIELS drie opeenvolgende ruimtes die even eenvoudig als geperfectioneerd zijn. Zaal 1 is halfduister verlicht door discobollen, kaarsen en veelkleurige lampen, en begeleid door muziek van o.a. The Strangers. Verscheidene feestartikelen zijn netjes op de vloer uitgestald: slingers, confetti en bloemen, maar ook magazineknipsels, foto’s en platenhoezen. Het is onduidelijk of het feest: (a) is afgelopen, (b) nog moet beginnen, (c) volop bezig is, of (d) nooit zal plaatsvinden. Zaal 2 bevat vier ‘valse’ wanden van een woonkamer die als een paravent zijn opengeklapt tot  levensgroot poppentheater. De industriële grandeur van de museumruimte vloekt mooi met de strikt georkestreerde compositie van designmeubelen, schilderijtjes en behangpatronen. Een fotoreeks met modellen in de originele ruimte, opgehangen op de achterkant van de reconstructie, baden in een kille, uncanny sfeer.

Zaal 3 bevat een dertigtal eclectische collages gebaseerd op de 19^e-eeuwse roman ‘Madame Bovary’ van Gustave Flaubert. Opgevat als brieven aan de gelijknamige protagonist baden ze in een sfeer van seksueel verlangen, overdreven melancholie en onbeschaamde koopverslaving. Chaimowicz mixt handschrift, uitknipsels, tekeningen en sjablonen tot een ode aan de camp van de allereerste internetesthetiek. Ook hier blijft de wrange waas hangen dankzij de obsessieve omvang van de collages en de ruisende echo van de dansplaten uit zaal 1.

De installaties ‘tonen het leven door de filter van de kunst’, waarbij de nadruk toch vooral zit op het (onmogelijke van dat) tonen. Uit de  bezoekersgids leer je dat de tentoonstelling vooral is opgebouwd rond het persona van Chaimowicz als ‘discrete dandy’. Maar dankzij de heldere en consequente scenografie voel je je in Nuit Américaine evenveel auteur als bezoeker. In hun ijselijke volmaaktheid zijn de drie installaties zeer ontvankelijk voor een brede waaier aan eigen interpretaties en verhalen –daaromtrent raadt ondergetekende dan ook aan om het museumboekje liefst na het bezoek te raadplegen.